Lezing van Victor Sonna

Tekst van de kunstenaar zelf:

Vooruitgang en vernieuwing zijn verbonden aan de mensen zelf.

Door de eeuwen heen hebben kunstenaars hun materiaalkennis gekoesterd, soms als geheim dat in de beslotenheid moest blijven. Voor hem of haar is het zo belangrijk om over het juiste materiaal te beschikken en te weten hoe er mee om te gaan.

DE beeldhouwers hadden er meest behoefte aan hun kwetsbare gips-modellen in brons te laten gieten, een materiaal dat de eeuwen kan doorstaan.
Als kind had ik versleten beneden slippers voor schoenen. Niet durven om de gaten in hen zien aan mijn moeder, ik herschiep deze slippers in een boot, een auto of een eiland. Ik bedacht een nieuwe context voor elke specifieke slipper. Het materiaal is voor een mij een wezenlijk bestaanddeel van het creatieve proces.

In twintigste eeuw is een stroomversnelling van mogelijkheden terecht gekomen.
Wetenschap en techniek snellen voort, maar het vlees is zwak en onwillig. De mens, een zachte machine, met biologische en geestelijke bagage belast, kan de voortdurende versnelling nauwelijks bijbenen en rijdt aan de staart van het peloton mee.

Uit twee dingen wordt er op grond van manipulaties en operaties een derde gecreëerd dat dan weer aan allerlei processen wordt onderworpen, tot er uiteindelijk is ontstaan dat (on)volmaakt is.
Daarbij laat ik mij afvraag ; dat bepaalt de verschijningsvorm en de keuze van het materiaal.

–       De materialen die wij gebruiken zijn in principe niet belangrijk. Het gaat er uiteindelijk om wat onze zintuigen met de materialen doen en hoe onze hersencellen deze prikkels omzetten in processen die het waarnemen interessant en/of indringend maken.

Het werk zijn om de materie te laten zijn zoals zij is.